In deze rubriek komen fysio’s aan het woord. Wat houdt hen bezig? Hoe kunnen we samen het vak mooier maken en wat is daarvoor nodig?
Remco Ruisz is 26 jaar werkzaam als fysiotherapeut, eerst als zelfstandige, maar sinds 7 jaar in loondienst. Hij weet dus goed wat het is om werkgever of werknemer te zijn.
Waarom fysiotherapeut?
Ik speelde vroeger rugby op internationaal niveau en lag regelmatig op bank bij de fysio. Daarom besloot ik een fysiostudie te doen: kennis over lichaam en bewegen als perfecte combinatie met passie voor sport. Als sportfysio begeleidde ik handbal- en hockeyteams op landelijk niveau, en ook de nationale Taekwondo-selectie. Daarmee ben ik uiteindelijk gestopt, omdat ik merkte dat de fysio toch een beetje gezien werd als soort van sluitpost: onderaan de lijst van de ‘benodigde dingen’ en dat vooral niet teveel mag kosten.
Waar ben je trots op?
Ik ben gespecialiseerd in wervelkolom en kaakgewricht. Ook patiënten die verhuisd zijn nemen de moeite naar de praktijk te komen, in plaats van een switch naar een fysio in de buurt. Ze weten dat ik klachten in zijn totaliteit benader. Dat ze van heinde en verre blijven komen, daar spreekt waardering uit en daar ben ik oprecht van onder de indruk.
Ben je tevreden over je werk?
Ja, ik heb in november een nieuw contract gekregen, ben tevreden over mijn salaris en werk op percentagebasis. Maar heb ik een uur geen patiënten, dan hoef ik niet uit eigen zak te betalen. De dag begint vaak om 8.30 uur ’s ochtends en werk geregeld in de avond. Ik werk 3 dagen per week. Dat geeft een mooi evenwicht tussen werk en privé.
Wat baart je zorgen in fysioland?
Het is schrijnend dat veel jonge fysio’s het vak verlaten vanwege het uitzichtloze perspectief. De uitstroom is het hoogste van alle beroepsgroepen. Zo gaat veel opgebouwde vakkennis verloren. Verder zet de trend zich voort bij zorgverzekeraars dat het niks mag kosten. Ze eisen steeds meer kwaliteit, tegen meer administratief werk en dat tegen te lage tarieven. We zouden samen als fysio’s een vuist moeten maken.
Wat is je advies?
We zouden meer moeten naar ‘leermeesterschap’, en bruikbare technieken delen die kosteneffectief zijn. En elkaar leren door de klachten ‘heen te kijken’, iemands klacht te zien in het licht van zijn functioneren. Dat vereist een bepaalde spitsvondigheid, en komt de behandeling ten goede.